Kou en mist

Het is maandagochtend. Tijd om te fietsen. Maar het is koud en vochtig. Ga ik wel of ga ik niet? Natuurlijk ga ik. Ik kan geen enkele geldige reden bedenken om niet te gaan. Goed ingepakt zit ik even later op de fiets. Ik weet dat ik na een kwartier wel ben opgewarmd, maar nu heb ik het koud, vooral aan mijn gezicht en mijn oren. Het is 4 graden volgens mijn metertje. Het mist, en het zicht is in de duinen nog geen tweehonderd meter. Het is rustig op het duinpad. Een enkele jogger, dat is alles. In de mist is de wereld klein en verstild. Het gaat lekker, en ik rij ruim boven de 30 km/u. Als ik na een klein half uurtje in Hoek van Holland aankom, merk ik dat het ondanks de mist toch een beetje waait. Ik had windje mee, daarom ging het zo hard. Ik kijk op mijn horloge, hoor de plicht roepen en besluit weer terug te fietsen. Dat gaat al een stuk minder hard. Nauwelijks 30. Als ik thuis kom heb ik een gloeiend hoofd en gevoelloze tenen. De kou heeft zich van boven naar beneden verplaatst. Even uitdampen, wachten op het terugkerende gevoel in mijn tenen (altijd een lekker gevoel), en dan onder een hete douche. Daarna kan de rest van de dag beginnen.