Loopgek
Afgelopen maandag heb ik een mooi sportboek gelezen:Loopgek, van Wim Derksen. Wim Derksen was jarenlang directeur bij het onderzoeksinstituut waar ik werkte, en we spraken regelmatig over zijn lopen en mijn fietsen, en over de verschillen daartussen.
In het boek beschrijft hij in korte hoofdstukken de gedreven, zelfs maniakale wijze waarop hij traint voor marathons en ultralopen. Hij beschrijft het allemaal prachtig, en laat de lezer in verschillende mogelijke gemoedstoestanden achter: respect, ontzag, maar ook verbazing, afschuw en onbegrip.
Hoe en waarom hij loopgek is geworden, daarnaar blijft het gissen, helaas. Maar vanaf het moment dat hij het is, volgen we hem in zijn ambitie de K78 te lopen, de Swiss Alpine, een ultraloop over 78 kilometer en 2200 hoogtemeters. De Marmotte voor de lopers.
Ook al gaat het over hardlopen, een sport die me zelf niet bepaald aanstaat (klik), de parallellen met het wielrennen, of laat ik het fietsen noemen, zijn gemakkelijk te trekken. Ook voor fietsers biedt het veel herkenning. De verschillen tussen zijn sportbeleving en de mijne zijn evenwel groot. Ik ben blij dat ik niet zo gek ben als hij.
(Loopgek is verschenen bij Uitgeverij Prometheus, prijs €18,95)