Gravelrugspierpijn
Komende zomervakantie fiets ik met mijn vriendin en onze jongste zoon (15) in een stuk of 12 etappes van Aosta naar Siena. Over de Via Francigena (spreek uit: frantsjiezjena), de pelgrimsroute die van Canterbury naar Rome voert. Een aanzienlijk deel van de route gaat over onverhard wegdek. Dat vereist een op de omstandigheden aangepaste fiets, een gravelbike. Beetje bagage mee aan zadel en stuur, en hupsakee, fietsen!
Ik kocht een paar maanden geleden een gravelbike (Bianchi Impulso) en ook mijn vriendin kon afgelopen vrijdag een gravelbike (Specialized Diverge E5) ophalen. Mazzelaars dat we zijn, want het aanbod is beperkt. Prachtige fiets trouwens, die Specialized.
Die fietsen gingen we dit weekend uittesten. Plaats van handeling: de Nijmeegse stuwwal en het Reichswald, net over de grens in Duitsland. Ik had twee mooie rondjes van ruim 60 km uitgezet, waarvan 30% onverhard.
Die donderdag ervoor had het gesneeuwd, de sneeuw lag nog op de velden, op de bomen en in de bermen. Maar de wegen waren gelukkig droog. De paden door het bos waren echter soms nat en vies, maar meestal redelijk droog. We reden over bospaden, gravelpaden en zandpaden. De benen waren redelijk, omhoog ging soepeltjes (behalve op de Oude Holleweg, het valse kreng, hijgen en zuchten), maar naar beneden was een ander verhaal. Geconcentreerd sturen, niet willen vallen, goed opletten op kuilen, plassen, takken en modder. Vooral de afdaling langs de oostflank van de Sint Jansberg viel me niet mee. Behoedzaam en niet altijd heel erg ontspannen zat ik op de fiets. Ook de kou hielp daarbij niet mee.
En dat heb ik geweten. Van mijn benen heb ik geen last, maar mijn rug, mijn arme rug. Spierpijn en stijf als een oude man. O wacht, dat was ik al natuurlijk. Nou ja, leermomentje zullen we maar zeggen.
Hoe dan ook: heerlijk en prachtig gefietst. Fietstest bovendien geslaagd. Maar ik weet nu wel dat die dagelijkse etappes van 50-60 kilometer door Italië meer dan lang genoeg zullen zijn.
****
Met dank aan de mannen van Van Scheijdel Cycling