Ride along!

Ons kleine wielergenootschap SA/CB had zich ingeschreven voor de seizoensopening van RideAlong, een social ride van 80 kilometer vanuit Utrecht. We hadden daarbij de keuze tussen de 30 km/u of de 25 km/u variant. We kozen voor de slome versie, want dat gaf misschien nog de gelegenheid om her en der wat te kletsen. Er waren ook nog andere overwegingen om voor de trage variant te kiezen, zoals onze postcoronabenen. Afgelopen twee weken was ik uitgeschakeld door een milde corona-besmetting en ik merkte afgelopen vrijdag dat dat een enorm effect heeft gehad op mijn conditie. Slappe benen. Om dan met gemiddeld 30 over de Utrechtse Heuvelrug te jakkeren, dat leek me niet zo’n goed idee.

Blijkbaar hebben de meeste deelnemers aan de social ride voor de minder snelle 80k versie gekozen, we staan met een veertigtal toerfietsers aan de start. Strakke mannen, minder strakke mannen, dikke buiken ook. Strakke vrouwen, minder strakke vrouwen. Een bont gezelschap. Ik vind dat mooi.

Het geheel wordt begeleid door twee wegkapiteins. Ilona rijdt voorop en geeft het tempo aan, en Jack houdt de boel van achteren bij elkaar, als een border collie zijn schapen, en waarschuwt heel de ochtend luidruchtig voor tegenliggers of achteropkomend verkeer en houdt af en toe kruisend verkeer tegen. Dat doet hij uitstekend.

Ondertussen hangen wij een beetje achteraan in de groep en laten ons meevoeren met de stroom. Af en toe kletsen we wat, maar het is vooral goed opletten.

Fietsen in een grote groep is niet mijn favoriete bezigheid. Ik zit dan constant naar het achterwiel van mijn voorganger te turen, voor de veiligheid voldoende afstand houdend, maar wil ook geen te grote gaten laten vallen om te blijven profiteren van de zuiging van het peloton. Het tempo is bovendien wisselend, dan weer ruim boven de dertig, dan weer traag en voorzichtig. Hoe verder achterin de groep, hoe groter de tempowisselingen, het is een simpel principe.

We kronkelen over bekende smalle wegen, via de Langbroekerwetering, Wijk bij Duurstede en de Lekdijk naar Amerongen. Daar rijdt Thijs lek. Even stoppen dus. Het peloton rijdt door, maar Jack weet Thijs binnen no time met een nieuw binnenbandje weer op de fiets te krijgen. Peter en Tim die even koffie gingen halen hebben nauwelijks de tijd om hun hete koffie op te drinken.

De Amerongseberg is een verschrikking. De hel. Maar niet vanaf de Amerongse kant. Dan is het gewoon een lullige rimpel in het vlakke land. Boven wacht ons peloton. De RideAlong-volgwagen staat er met bananen en snoep.

Via Leersum zetten we koers naar de Ruiterberg. Ik fiets aan de voet van het klimmetje nog steeds rustig achteraan in de groep, op een kleine versnelling, maar geef vervolgens enigszins gas, zo goed en kwaad als dat gaat met mijn postcoronabenen. Ik passeer de een na de ander en weet zelfs nog een paar keer bij te schakelen. Met een hoge hartslag zet ik verder aan in de afdaling. Even stevig doortrekken. Even scheuren.

Aan het eind van de Maarnsegrindweg staat de RideAlong-volgwagen op ons te wachten. Opnieuw even pauze. Nog 20 kilometer te gaan.

Via de Piramide van Austerlitz (nog zo’n rimpel), Zeist en Amelisweerd komen we al kletsend weer aan in Utrecht. Daar staat koffie, cake en cola klaar.

Nog even napraten en dan is het tijd om aan de tweede helft van de zaterdag te beginnen.

***

Een kleine evaluatie tot slot. Ik ben hier enigszins ambivalent. Het was enerzijds een relaxt ritje; meegevoerd door een groep fiets je moeiteloos 80 kilometer weg met 26 km/u gemiddeld. Maar fietsen in zo’n grote groep is niet altijd ontspannen, het is continu opletten voor overig verkeer en opstoppingen in de groep, zeker op smalle wegen en fietspaden. Dat maakt het soms wat nerveus.

Zou ik nog een keer meedoen? Dat sluit ik niet uit, want de organisatie was uitstekend en de sfeer was gemoedelijk, maar dan zou de route wat mij betreft over rustiger en onbekendere wegen moeten voeren. En een paar graden warmer had ook wel gemogen.

Maar als seizoensopening was dit prima. Ride along!