Wandelen met Frank 3: Fata Morgana Coca Cola

 

Juli. Spanje. Snikheet. Wij gaan wandelen. Ach, waarom ook niet? Vier volwassenen, zes kinderen.

We bevinden ons in Catalonië, om precies te zijn in het Parc Natural de la Zona Volcanica de la Garrotxa, een oud Vulkanisch gebied met uitgestrekte bossen op grillige dan wel afgeronde bergtoppen. Prachtig.

Doel van de ochtend: de krater van de oude vulkaan Santa Margarida. Dat is flink klimmen en zweten. De kleinsten in ons gezelschap beginnen al snel te klagen. Het door ons meegenomen water verdwijnt snel in onze kelen. Dorst.

Na anderhalf uur komen we op onze terugtocht in het midden van het niets langs een ogenschijnlijk verlaten boerderij. Ogenschijnlijk, want er staan wat schapen in een aangrenzend weilandje. Tegen de schuur van de boerderij is een overkapping van golfplaten gebouwd. Heerlijk, even wat schaduw, denk ik. Ik ga in de schaduw van de overkapping staan en zie daar precies datgene staan waar ik naar snak. Is het echt of ben ik bevangen door de hitte?

“Hee jongens, kom eens kijken!”

Onder de overkapping staat een CocaCola-automaat en hij staat zachtjes te zoemen. CocaCola classic of light, Fanta Limon of mineraalwater, het zit er allemaal in. 1,50 voor een flesje van een halve liter. We schrapen onze laatste losse muntjes bijelkaar en laten ons de koude Cola en Fanta uitstekend smaken.

Waarom kom ik zo’n CocaCola-automaat nou nooit eens op mijn fietstochten tegen?

Santa Margarida in de krater