Niet meten is niet weten

Donderdagavond, twee weken geleden. Ik ging fietsen. Ik voelde mij goed en ik ging hard. Op de weg terug was mijn fietscomputertje echter in de war. 31, 27, 23, 17, 25, 28. Hoe hard ik ging was onduidelijk. Ik stapte af en controleerde de afstand tussen het spaakmagneetje en de sensor. Die leek me in orde. Ik reed weer verder. Zelfde euvel. Ik stopte weer en draaide de fietscomputer uit de stuurhouder. Waarom ik dat deed weet ik niet. Contactpunten heeft hij niet, want het is een draadloos geval. Een beetje hulpeloos draaide ik hem maar weer in de houder. Ik reed weer verder. Het probleem bleef bestaan. Ik heb dat ding gekocht toen ik mijn fiets kocht, drie jaar geleden. Zouden de batterijen misschien bijna leeg zijn?

Ik zou het nooit te weten komen, want toen ik een paar honderd meter verder was kletterde de fietscomputer uit zijn houder, op het fietspad. Ik reed hard en wist dus pas na enkele tientallen meters tot stilstand te komen. Ik keek terug maar zag hem niet op het fietspad liggen. Die was natuurlijk de berm in gestuiterd. Maar waar? De berm van het fietspad is aan beide zijden overwoekerd met brandnetels en hoog gras. Ik reed langzaam terug en speurde langs en in de bermen naar mijn gevallen fietscomputer. Die was natuurlijk onvindbaar. Ik gaf het op.

Waarom had ik dat ding ook van de stuurhouder afgehaald? Wat ben ik toch een eikel. Ik keek eens goed naar de stuurhouder. Er was een palletje afgebroken.

Thuis kroop ik na gedoucht te hebben meteen achter de computer, en bestelde via internet een nieuwe fietscomputer. Weer een VDO, want die vorige fietscomputer was me uitstekend bevallen. Ik bestelde de Z3, met hoogtemeter, hartslagmeter en optionele cadans- en vermogenmeter. Voor 119 euro. Geen geld. De volgende dag werd hij al thuisbezorgd en blij als een kind installeerde ik hem op mijn fiets.

Ik heb er drie keer mee gefietst en ik was heel tevreden. Geweldig dingetje. Maar toen ik eergisterenavond weer wilde gaan fietsen, bleek een van de knopjes lam te zijn en niet meer te bedienen. Verdomme, dat heb ik weer, dacht ik. Zo had tijdens onze vakantie onze TomTom het begeven. Handig was dat, en vooral heel sfeerverhogend in de auto. En nu dit ding weer.

Vanmorgen heb ik hem weer ingepakt en teruggestuurd naar de internetwinkel. Het zal mij benieuwen wat er nu gebeurt. En hoe snel.

Mijn stuur is nu kaal. Voorlopig zal ik mijn rondjes op het gevoel moeten fietsen. De onderbuik in plaats van de ratio.

(Naschrift: mijn TomTom is inmiddels gerepareerd. Die wordt vandaag weer thuisbezorgd.)