Wandelen met Frank 1: Wat trek ik aan?

Frank op de Ben Lomond. Met Vuelta-petje, dat dan weer wel

Na een lang weekend fietsen in de Eifel – waarover later meer – ging ik vier dagen wandelen in Schotland. Wandelen, klauteren, klimmen en dalen in de Hooglanden. De conditie was goed, dus wat kon mij gebeuren?

De eerste drie dagen verbleven we met zijn vieren in Glen Coe, het Schotse wandelaars en klimmersparadijs. Daar werd ik geconfronteerd met de specifieke dresscode van de wandelaar: waterdichte bergschoenen, een waterdichte edoch vederlichte, ademende Goretex klimbroek, thermo-ondergoed, fleece windstoppers en waterdichte Goretex overjassen. De eerste twee dagen liep ik in een spijkerbroek, maar dat bleek niet echt comfortabel. En het regende niet eens, althans nauwelijks. Gelukkig kon ik de twee laatste dagen een professionele klimbroek lenen. Toen pas hoorde ik er helemaal bij. Al biedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik de laatste dag, vanwege ondraaglijke pijn aan mijn enkels, mijn op die plek schurende bergschoenen vervangen moest voor mijn lage wandelschoenen. Gelukkig zijn die van hetzelfde gerenommeerde bergsportmerk als mijn bergschoenen, dus zou ik niet heel erg uit te toon vallen, zo schatte ik in.

Die laatste wandeldag zouden we de Ben Lomond (974 m) beklimmen, de meest zuidelijke Munro (*) van de Schotse Hooglanden. Het was zaterdag, en dan is Ben Lomond een populaire bestemming voor Schotse wandelaars, vooral uit het nabijgelegen Glasgow.

Op de parkeerplaats bij Rowerdennan, aan de oostkant van Loch Lomond, was het druk. Ook de onvermijdelijke doedelzakspeler was van de partij. Daar stond ik dan, in mijn wandeloutfit, tussen de families met kinderen op gewone wandelschoenen, en tussen de jongeren in korte broeken en t-shirts, met bierbuiken en gympen. Allemaal wilden ze naar boven. Allemaal gingen ze naar boven.

Puffend, hijgend, strompelend, maar ze haalden de top. Stuk voor stuk. Sommige t-shirt- en gymschoenjongeren droegen zelfs grote plastic tassen met sixpacks halveliterblikken bier, hetgeen hevig detoneerde bij onze professionele rugzakken gevuld met het hoogstnoodzakelijke (een regenjas, een droog thermohemd, een fototoestel, een fles water, een banaan).

Na tweeëneenhalf uur klimmen kwamen we boven en genoten van het adembenemende uitzicht over de lochs en bergen van de Schotse Hooglanden. Even dan, want boven op de top werden we belaagd door duizenden midges, minuscule bloeddorstige mugachtige vliegjes, die het allen voorzien hadden op mijn nek, gezicht en oren. Het waren er dusdanig veel, dat het weer komisch werd. Toch vluchtten we maar gauw weer naar beneden en baanden ons een weg door de families en t-shirt- en gymschoenjongeren.

We zagen een man lopen met een muskietennet om zijn hoofd. Die was vast al eens eerder boven geweest.

(*) Een Munro is een Schotse berg met een hoogte van meer dan 3000 ft (914 meter). Deze bergen ontlenen hun naam aan Sir Hugh Munro (1856–1919), die als eerste een volledige lijst van deze bergen opstelde. Tegenwoordig worden er 283 Munros onderscheiden.