Lage rugklachten
Ik heb een regelmatig terugkerende kwaal: lage rugklachten. Afgelopen september ben ik voor de vijfde keer door mijn rug gegaan, zoals dat zo fraai wordt aangeduid. Bij een rare beweging schoot het erin. Tussenwervelschijfje verschoven en toen stond ik scheef. Heel pijnlijk, zowel letterlijk – een paar nachten nauwelijks geslapen – als figuurlijk: het besef van een ouder wordend lijf.
Telkens gebeurt het in de ochtend, meestal in de winter, na maandenlang weinig sporten. Dit keer zette ik een fiets buiten, een vorige keer ruimde ik de afwasmachine uit toen het erin schoot. Kan het lulliger?
En dan? Een week of twee uit de roulatie, en zesmaal ostheopathie. Maar nu is het genoeg geweest. Ik heb me aangemeld bij een fitnesscentrum en daar ben ik één à twee keer in de week in de weer. Krachttraining voor buik- en rugspieren. Ter bevordering van de core stability, zoals dat tegenwoordig zo fraai heet.
En als ik daar toch ben doe ik gelijk wat aan mijn conditie. Cardiotraining, zoals dat tegenwoordig zo fraai heet. Uurtje fietsen, roeien en steppen. Waar krachttraining uitermate vervelend is, is cardiotraining zeer aangenaam. Lekker toewerken naar een hartslag van 150 bpm, heerlijk zweten, parallelle bewegingen, lekker loom na afloop.
Maar laat ik mezelf niet te vroeg op de schouders kloppen. Eerst maar eens zien hoe lang ik dit volhou. Wordt dus vervolgd.