Permanent alert

Als je ziek bent, wil je beter worden. Niet een beetje beter, maar echt beter. Beter dan gisteren, veel beter dan eergisteren. Na alle ellende spreek ik mijn lichaam elke dag dwingend toe: nu gaan we het goed doen. Vooruit. Hup!

Afgelopen zomer werd ik teruggezet op nul. Helemaal kaalgeslagen door een chemokuur en een daaropvolgende stamceltransplantatie. Alsof ze me uitschakelden en opnieuw hebben opgestart. Terug naar de fabrieksinstellingen, maar dan met littekens.

Sindsdien ben ik weer bezig met opbouwen. Wandelen, fietsen, fitness. Dingen die vroeger vanzelf gingen maar nu telkens voelen alsof ik meedoe aan een sportdag voor hoogbejaarden. En het is elke dag de vraag waar het plafond zit. Dat maakt onzeker. Het gaat bovendien als de processie van Echternach: drie stappen vooruit, en weer twee terug.

Soms denk ik: ja, het gaat de goede kant op. Zoals vorige week, op de fiets in de Voerstreek. Het ging lekker. Ik klom als een man die zijn benen weer een beetje herkent. Op het eind van sommige klimmetjes kon ik zelfs wat versnellen. Ik voelde me even iemand die vooruitgaat.

Maar toen kwam deze week: twee stappen terug. Mijn dinsdagse chemo-infuus, een coronaprik op woensdag, en hopsa — weer een wandelende dweil. Kortademig, snel moe, en een hoofd vol zorgen. Ik denk dan meteen: het is niet in orde. Terwijl mijn bloedwaarden gewoon prima zijn, bleek donderdag.

Maar dat is het gekke van herstellen: je wordt een professional in piekeren. Elke zucht, elke hijg en elk spierpijntje krijgt een betekenis. Ik ben permanent alert op allerlei fysieke signalen, en dat is in zichzelf al heel vermoeiend. De angst voor achteruitgang is daarbij bovendien groter dan de vreugde bij vooruitgang. Zelfs ik, als intrinsiek optimistisch mens, verander zo langzaam in een dolende hypochonder.

Maar goed. Moedig voorwaarts.