Weer fietsen

Ik had er zin in, maar tegelijkertijd ook een weeïge onzekerheid in mijn onderbuik. Zo’n gevoel dat je ook hebt als je na jaren weer eens een frituurpan aanzet: je weet dat het ooit heerlijk was, maar je vraagt je af of de boel nu niet gewoon gaat ontploffen. Mijn eerste rondje op de racefiets, na maanden van chemo, ziekenhuis, witte jassen, totale slapte, gewichtsverlies en het gevoel dat je langzaam maar zeker bent uitgegumd.

Hoe het ging? Beter dan verwacht.
Mijn benen voelden aan als een paar natte kranten in de storm, maar ze bleven heel. Twee uur lang. Trappen. Tegen de wind in, wat ook altijd weer voelt alsof iemand onzichtbaar aan je zadel trekt. En ja, we werden ingehaald. Door schreeuwende hardfietsers. Door bejaarden in korte broek met witte benen, op e-bikes. Door vrouwen met kinderzitjes. Maar ik fietste.

En ik bleef overeind. En ik kwam thuis. En ik was niet uitgeput. Allemaal kleine zegeningen, waar ik vroeger geen seconde bij stil zou staan.

Dus ja, dit smaakt naar meer. Geen grootse plannen. Geen Strava-pr’s. Geen heroïsche cols. Gewoon langzaam, week na week, een beetje meer wind en kilometers trotseren. Steeds verder mezelf worden.

Op weg terug. Naar iets wat lijkt op een gewoon leven. En dat, lieve mensen, is voorlopig meer dan genoeg.

****

Naschrift 8 augustus:

Gisteren, woensdag 7 augustus, reed ik opnieuw een rondje. Er stond net als zondag een flinke zuidenwind, maar toch vroeg ik me af of ik sneller kon dan zondag. Mijn gemiddelde snelheid van zondag was 23,9 km/u, dus dat zou toch moeten lukken. Maar makkelijk ging het niet, op stukken waar ik normaal gesproken 25 per uur zou fietsen, fietste ik nu 21, en op stukken waar ik normaal 30 per uur zou fietsen, ging ik nu 26. Ik heb dus nog een lange weg te gaan tot een acceptabele fitheid, maar het is even niet anders. Het was fijn om weer op de fiets te zitten. Toen ik thuiskwam stond er een gemiddelde van 25,3 km/u op de teller. Daar was ik niet eens ontevreden mee.