De verpletterende rust
Het afgelopen Pinksterweekend heb ik met mijn vrienden van fietsgenootschap SA/CB drie dagen in de Ardennen gefietst. Daar valt van alles over te zeggen. Over de verrassend aardige standplaats Houffalize bijvoorbeeld, over mijn elke dag steeds beter aanvoelende benen, over het soms beroerde asfalt, of over het heerlijke bier in de avond, maar dat laat ik allemaal even onbesproken.
Ik wil het namelijk ergens anders over hebben: over het belang van het zorgvuldig kiezen van de juiste route. Als routemanager van ons clubje had ik thuis wat routes uitgezet met behulp van ridewithgps.com en daarbij had ik zoveel mogelijk kleine ‘witte’ weggetjes en een paar fietspaden over voormalige spoorlijntjes uitgezocht. Resultaat: fraaie, stille routes. Af en toe zat er een stukje doorgaande of provinciale weg in de route en daar raasden, knetterden en walmden vele groepen vooral Nederlandse motorrijders ons voorbij of tegemoet. Maar dan sloegen we even later weer af en was daar weer die verpletterende rust.
Het contrast bereikte zijn hoogtepunt op maandagmiddag. Hoe ik het verzonnen had, geen idee, maar ik had een koffiepauze in La Roche gepland. Vanwege een tweevoudige panne in mijn gezelschap (afgebroken (!) derailleur, en een lekke band met verkeerde reservebinnenbandjes) en de daardoor veroorzaakte vertraging werd de koffiepauze een lunchpauze.
La Roche bleek rond dat tijdstip echter de absolute hel. De drukte, de enorme hoeveelheid motoren en auto’s, de herrie, de lamlendigheid. En in die drukte vond een Nederlandse truckchauffeur het vervolgens handig om zijn enorme truck op de doorgaande weg langs ons terras te parkeren. Hij moest even een lading Chinese etenswaren afleveren. Gevolg: een enorme opstopping. Ondertussen liet hij zijn motor ronken. Het was buitengewoon onaangenaam.
Toen mijn vrienden waren uitgegeten – ik had geen trek, ik had bovendien nog een banaan – rekenden we snel af en sprongen weer op de fiets. Na honderd meter sloegen we linksaf, een onbeduidend weggetje in, verlieten La Roche en reden weer in de overweldigende rust. Fluitende vogels, schakelgeluiden van derailleurs, het zachte gehijg van ons klimmende fietsers, en verder niets dan stilte.
