Trappie op, gekkenhuis
De Via Francigena eindigt in Rome. Officieel zelfs bij de Sint Pieter Basiliek. Schitterend.
Ook mooi: de Italianen hebben een fietspad aangelegd langs de Tiber. Vanaf voorstad Rabaro volgt onze route dit fietspad tot midden in de stad. Ideaal, want het fietspad is rustig en volledig vrij van autoverkeer.
Wel raar: rivier en fietspad liggen beneden, de binnenstad ligt boven, en verbonden zijn ze niet. Nou ja, ze zijn wel verbonden, maar dan moet je je fiets via trappen naar boven tillen.
Zo gezegd zo gedaan. De trap is hoog en steil en als we boven aankomen, verandert onze wereld radicaal. Van de absolute rust naar de drukte van de miljoenenstad. Auto’s, scooters, bussen, taxi’s, toeristen, het is meer dan een mens verdragen kan. Het is hallucinant.
Even schakelen, figuurlijk gesproken, maar dat valt niet mee. Van standje relax naar standje stress. We moeten dwars door de toeristische drukte, op een gegeven moment zelfs over Piazza Venezia.
Het door mij uitgezette laatste deel van de route naar ons geboekte appartement voert door het voetgangersgebied langs het Forum Romanum. Slecht idee. Met behulp van Google Maps rijden we een omweg, door druk en onoverzichtelijk verkeer. Het lukt. Heelhuids komen we aan.
Rome, schitterend. Maar niet bepaald een stad om doorheen te fietsen. En kunnen die toeristen niet weg? O wacht, dat zijn we zelf ook.
