Kapotte grote teen
Mijn grote teen is stuk.
Af en toe ben ik onhandig. Zo ook vorige week. Op terugreis van vakantie wilde ik bij onze overnachtingsplek de fietsdrager van de auto halen. Ik hield hem niet helemaal goed vast en daar klapte dat ding van 20 kilo of daaromtrent precies op de grote teen van mij rechtervoet. Goed gemikt.
Dat deed pijn. Veel pijn. Zoveel pijn dat ik er die nacht niet van kon slapen. Dat was niet bepaald handig voor het tweede deel van onze terugreis waarbij nog ruim 1200 kilometer moest worden afgelegd.
Maar ach, dat was nog het geringste ongemak. Onder mijn bijna geheel afgescheurde teennagel had zich inmiddels een interessant gekleurde (van lichtblauw, via donkerrood tot lichtgroen) bloeduitstorting gemanifesteerd. Lopen was daardoor ongemakkelijk. Het was onmogelijk om mijn voet pijnloos af te rollen, dus ik liep een paar dagen rond als de oude man die ik in wezen al lang ben. Dat was confronterend.
De pijn is inmiddels al weer enkele dagen voorbij, maar de bloeduitstorting niet, al heeft die inmiddels de kleur donkerblauw aangenomen. Het is echter nog steeds een soort bubbel van onduidelijk vocht, waarvan ik niet weet of ik die gewoon moet laten zitten of moet doorprikken. Die bubbel zit onder die bijna volledig afgescheurde nagel, waarvan ik niet weet of ik die gewoon moet laten zitten of moet afknippen. Ik laat het maar gewoon begaan. Zoals ik alles maar gewoon laat begaan, laksaard die ik ben. Klein gaasje eromheen, klaar.
“Zullen we een rondje gaan fietsen?”, vroeg mijn vriendin gisterenochtend. Tja, waarom niet? Ik probeerde mijn voet met omgaasde teen in mijn wielerschoenen te krijgen en voelde hoe dat voelde. Wel oké. Staand kracht zetten zou niet gaan, maar hé, woon ik in de bergen? Ik dacht het niet. Dus hup!
Het werd een langer rondje dan bedacht. Na 70 kilometer in de warmte fietsen was ik er wel een beetje klaar mee. Mijn voetzolen brandden in mijn schoenen en mijn rechterteen begon inmiddels te protesteren. We moesten nog 15 kilometer.
Toen we thuiskwamen trok ik als eerste mijn schoenen uit. Eindelijk lucht. Toen pas mijn helm en handschoenen. Pas daarna zette ik Strava op stop. De volgorde van mijn handelingen was anders dan anders. Gedwongen door de omstandigheden.
Nu maar even een paar dagen niet fietsen. Even mijn teen wat rust geven. Want die is stuk.