Herstelklim
Erge bergen 74: Espot Esqui
2 augustus. Na drie dagen heftig wandelen, klimmen en dalen in de Pyreneeën (Parc Nacional de Aigüestortes i Estany de Sant Maurici) loop ik erbij als een kreupele, oude man. Een zeldzame spierpijn in mijn bovenbenen verhindert mij om op welke wijze dan ook een beetje soepel voort te bewegen. Een meelijwekkende aanblik. Het liefst zou ik heel de dag in een luie stoel blijven zitten. Beetje boekjes lezen in de schaduw, en verder helemaal niks. Koud biertje erbij, zakje chips. Maar het is ook onze laatste dag in de Pyreneeën, en ik wil toch nog een stukje fietsen.
Aan het eind van de middag, als het een beetje is afgekoeld, trek ik de stoute wielerschoenen aan, klim ik op de fiets en daal ik af naar het stuwmeertje. Ik wil de klim naar Espot doen, maar fiets eerst maar eens heen en weer naar Esterri d’Aneu. Even de benen laten draaien over een relatief vlakke weg. En dat voelt helemaal niet slecht. Ik ben benieuwd hoe het klimmen gaat.
Dat gaat verrassend goed. Van 935 meter hoogte voert de klim in zeven kilometer naar Espot dat op zo’n 1350 meter hoogte ligt. Er zitten wat stukken in van 8-10%, maar verder gaat het met rustige stijgingspercentages omhoog. Op een lichte versnelling fiets ik omhoog. Fijn herstelklimmetje dit.
In Espot besluit ik daarom om door te fietsen naar het 200 meter hoger gelegen Espot Esqui. Dat blijkt een vrij treurig skigehucht te zijn, waarvan de weg eindigt bij een immense parkeerplaats aan de voet van een skihelling met skilift.
Ik weet niet hoe gauw ik weer om moet draaien en af moet dalen naar het stuwmeer. Vanaf Espot is dat trouwens een heerlijke afdaling. Ik rij over de smalle weg over de stuwdam en klim rustig terug naar de camping.
Als ik daar aankom, blijkt de spierpijn bijna volledig uit mijn benen te zijn gevloeid. Magisch.
