Verlengstuk
Het Dolomietenboek is nog niet gesloten. Lang verhaal kort: ik vertrek na de diploma-uitreiking van mijn dochter op woensdagavond 3/7 donderdagochtendvroeg in de richting van Italië en keer de woensdag daarop weer terug. Dat betekent vijf (in plaats van zes) dagen fietsen in de Dolomieten. Ook mooi.
Terugdenkend aan mijn bergfietservaringen van de afgelopen jaren (de moeite van de eerste dagfietsen in de bergen) en mijn huidige fietsconditie inschattend (niet slechter maar ook niet veel beter dan de afgelopen jaren), zocht ik mogelijkheden om een lichtere versnelling op mijn racefiets te monteren. Een 34 in plaats van mijn huidige 30 als grootste tandwiel achter. Dat bleek lastig. Mijn huidige 10 jaar oude derailleur is daarvoor niet geschikt (te kort) en het monteren van een nieuwe derailleur zou gepaard gaan met het vervangen van mijn hele versnellingsgroep (te duur).
Maar mijn racefietsspecialist kwam met een mogelijke oplossing: een tussenstukje tussen het achterpatje en de derailleur monteren, waardoor de derailleur wordt verlengd. Nieuwe cassette erop, nieuwe ketting, klaar.
Morgen gaan we kijken of dat is gelukt. Over twee weken de test op de Keutenberg. Het lijkt gelukt. Beetje gek gezicht, zo’n verlengde derailleur. Maar de 34 zit erop. Dat is geen gek, maar wel een laf gezicht.
