Rondje Sella

Erge bergen 27-30: Campolongo, Pordoi, Sella, Gardena
Soms valt alles op zijn plaats. Dagen dat alles klopt. Alles.
We parkeren de bus in Funtanacia, halen de fietsen eruit en maken ons klaar. Dan fietsen we rustig naar Corvara. De weg stijgt licht. Vandaag zijn we met zijn vieren: Kor, Cris, Ronald en ik. Vier klassieke passen gaan we doen. Het is prachtig weer en ondanks de vermoeide benen van de vorige dag heb ik er zin in.
De eerste pas van de dag is de Passo di Campolongo. Zes kilometer lang, 300 hoogtemeters, gemiddeld 5%. Niet bepaald een Angstgegner. Gewoon zes keer de Amerongseberg. Ik haal zelfs fietsers in. Een groepje gebronsde Italianen, 55+, geschoren benen, mooie fietsen. “Ciao!” “Ciao!”
Bovenop de pas (1875m) staat een fietser die me zojuist voorbij gereden is. Rapha-kleding, geen helm. Ik groet, hij zegt niks. Eikel. We nemen een foto, en dan dalen we af naar Arabba.
In Arabba begint de Passo Pordoi. Een mythische naam, een klassieke klim. Negen kilometer lang, ruim 600 hoogtemeters. In Arabba gaat het meteen met 8% omhoog. Ronald, Kor en Cris rijden van me weg, ik maal rustig op een kleine versnelling door. Ik heb een goed ritme te pakken en wil mezelf niet in het rood rijden.
Honderd meter verderop fietst een man met een blauw shirt. Hij rijdt niet van me vandaan, ik haal hem niet in. We fietsen in hetzelfde tempo omhoog. Na een paar kilometer stopt hij. Geen idee waarom. Ik passeer hem en groet. Hij groet terug. Als ik even later omkijk, is hij weer opgestapt en rijdt nu een meter of honderd achter mij. Hij komt niet dichterbij, ik rijd niet van hem weg.
Bij elke bocht van de Pordoi kijk ik even om. Ik wil niet dat hij me inhaalt, maar hij lijkt op een gegeven moment zelfs wat achterop te raken. Ik verzin maar een beetje dat het een wedstrijdje is.
Die ingebeelde strijd wordt ruw verstoord door de Rapha-man zonder helm die me op een ongezond grote versnelling voorbij komt stoempen. Ik groet, hij zegt weer niets. Eikel.
Maar mijn verontwaardiging verdwijnt snel, want is het hier niet geweldig mooi? Het Sella-massief waar we clockwise een rondje omheen rijden is magistraal. Dolomieten in optima forma. Ik maal lekker door, met een hele grote grijns op mijn gezicht. Het totale genieten.
Als ik boven kom (2239 m) zitten de andere drie heren lekker in het zonnetje. Het is druk. Veel fietsers, veel motorrijders.
Een snelle afdaling, met een oppasmoment: niet doorrijden naar Canazei, maar ergens onderweg rechtsaf slaan naar de volgende pas: de Passo di Sella. Vanaf de afslag is de klim zes kilometer lang, en overbrugt 400 hoogtemeters. Het is inmiddels warm, en de klim is zwaar, zo vlak na de Pordoi. De drie mannen verdwijnen weer uit beeld. Maar de grijns is niet van mijn gezicht te branden. Boven op de pas (2244 m) wacht een koude cola.
Na een ziedende afdaling nog één klim, de Passo di Gardena. Tien kilometer lang, 600 hoogtemeters. De benen zijn nog redelijk, al fiets ik snel weer alleen. Maar al te veel raak ik niet achterop, want als ik in de laatste kilometer naar de top van de pas twee bochten verderop kijk, zie ik Kor en Cris afsprinten. Het is een komisch gezicht en ik schiet in de lach. En ik blijf grijnzen, want ik zit maar een paar minuutjes achter hen. En het is prachtig weer, en de bergen om me heen zijn magistraal, en de benen zijn goed, en alles.
Het uitzicht boven (2121 m) is fenomenaal. De afdaling is bochtig maar snel. Beneden in Corvara eten we een broodje, en dan fietsen we terug naar het busje.
Rondje Sella, mooiste fietstocht van het jaar.

Naschrift: Op 21 mei 2016 voert de 14e etappe van de Giro d’Ítalia over hetzelfde lusje. Haha. (Meer info op CyclingUp: Campolongo– Pordoi– Sella– Gardena)



