Niet meten is niet weten (2)
Waar blijft mijn fietscomputer? Ik heb hem een week geleden met het lammeknopjeopgestuurd naar de internetwinkel waar ik hem heb gekocht, en zo snel als die na mijn aankoop werd thuisbezorgd, zo traag gaat de berichtgeving en afhandeling nu. Terwijl het toch zo eenvoudig lijkt. Metertje retour ontvangen. Snelle check. Inderdaad, dat knopje is lam, daar valt niets aan te repareren. Niets aan te doen, gewoon pech, hier treedt de garantiebepaling in werking. Nieuwe fietscomputer uit het magazijn halen en opsturen. Met de hartelijke groeten van de klantvriendelijke winkel.
Dat moet toch binnen twee dagen geregeld zijn, zou ik denken. Maar dat ligt blijkbaar wat gecompliceerder.
Vandaag dus maar eens bellen. Nou, dan weet je het wel. Codes intoetsen, wachtrijen, pauzemuziekjes, de hele mikmak. Althans, daar ging ik maar even voor zitten. De angst voor het bekende.
Maar niets van dat al. Ik bel en heb na vijf seconden al iemand aan de lijn die me vriendelijk te woord staat. Hij legt me uit dat de fietscomputer naar de leverancier is teruggestuurd om te worden gerepareerd. De fietscomputer viel namelijk net buiten de ‘tevredenheidsgarantie’. Fijn! Dat gaat dus een paar weken duren. Vervelend. Onhandig.
Maar wat me eigenlijk het meest bezighoudt is de vraag of het voor de fabrikant, de leverancier en de winkel niet veel kostenefficiënter is om dat ding gewoon om te ruilen. Nu gaat in al dat gedoe en heenenweergestuur en gekijk en vruchteloos gerepareer toch een hoop arbeid zitten.
Volgende week maar weer eens bellen. Niet dat dat helpt overigens.