Zwiepend voorwiel

De zon schijnt. Het is nog vroeg en dus koud. Toch ga ik op weg. Als ik de drukke Laan van Meerdervoort wil oversteken, rem ik. Ik merk dat mijn voorrem het niet goed doet, en kijk naar beneden. Hé, hoe komt dat palletje omhoog te staan? Ik duw het al rijdend naar beneden en vervolg mijn tocht. De rem staat weer strak.

Via Kijkduin rij ik door de duinen in de richting van Hoek van Holland. Twee andere fietsers pikken bij mij aan, en kop over kop rijden we over het duinpad.

Ter hoogte van Ter Heijde is het fietspad voorzien van nieuw asfalt. Op het minuscule klimmetje voor de kruising, ga ik uit het zadel, zet even flink aan, en daar zwiept mijn voorwiel onder mij vandaan. Ik schrik en ga weer zitten. Glad asfalt?

Ter hoogte van ’s-Gravenzande neem ik afscheid van mijn tijdelijke fietsmaatjes, en rij binnendoor naar de stormvloedkering in de Nieuwe Waterweg. De Maeslantschans. Hier neem ik het steilste klimmetje en ga dus opnieuw uit het zadel. Bij het kracht zetten veert mijn fiets een beetje. Hé, waar is dat stijve carbon gebleven?

Ik ben nu net een wijf, en denk meteen het ergste: een scheurtje in mijn frame?

Ik doe de Maeslantschans drie keer en na de derde keer hijg ik boven even uit en eet ik een banaan. Het gezwiep en geveer ben ik weer even vergeten. Maar op elk resterend duinklimmetje op de terugweg, veert mijn fiets. De suggestie van een lekke band verwerp ik meteen. Ik heb namelijk nog nooit, ik herhaal: nog nooit, een lekke band gehad.

Terug in Den Haag zet ik op de Balsemienlaan weer flink aan en daar zwiept dat voorwiel opnieuw vervaarlijk onder mij vandaan. Opnieuw schrik ik.

Als ik vijf minuten later thuiskom, voel ik toch maar even aan mijn voorband. En verdomd, die is niet echt hard te noemen. Hoe kan dat nou? Daar heb ik twee weken geleden toch nog 7 bar ingepompt.

Met mijn frame is dus niks mis. En met mijn conditie ook niet. Met een iets te zachte voorband bijna 60 kilometer binnen de twee uur afgelegd. Gemiddelde: 29,7 km/u. Niet verkeerd, voor half maart.

Naschrift: ik bedacht me gisteren dat dat niet waar is, van nog nooit een lekke band. Ik herinnerde me opeens die klapband in een afdaling, ergens in de Morvan (F). Met de schrik vrij gekomen in de tegenoverliggende berm. Had ik blijkbaar verdrongen.