Door een dal

Erge bergen 52: Val Senales / Kurzras

Dinsdag 27 juni. Vandaag fietsen we door een dal. Dat klinkt eenvoudig, maar is het niet. Val Senales is namelijk een flinke klim. Uit het dal van de Adige klim je vanaf het dorpje Naturns (Naturno) dat op 556 meter hoogte ligt, naar het skidorpje Kurzras (Maso Corto), gelegen op 2004 meter. Lengte van de klim: 23 kilometer.

Het begint meteen goed. We klimmen door een 1,5 kilometer lange tunnel waarin de weg al gelijk met 9 tot 10% omhoog gaat. In zo’n tunnel ziet dat eruit als vals plat, maar mijn benen die nog last hebben van de Timmelsjoch vertellen me heel wat anders en ik zie mij gedwongen meteen al naar mijn kleinste versnelling te schakelen. Passerende auto’s zorgen voor een enorm gebrul in de tunnel. Bovendien is het heet en benauwd. Als ik de tunnel uitfiets ben ik al doorweekt van het zweet. Anderhalve kilometer later wordt het rustiger in het dal. Het verkeer is verdwenen en de wat aangenamer stijgingspercentages doen me wat ontspannen. Ik kijk om me heen: de snelstromende beek heeft een flinke kloof met steile rotswanden in het landschap gekrast. Mijn fietsmaten verdwijnen langzaam uit beeld.

De ontspanning duurt maar kort, want daar gaat het weer kilometers lang met 8 tot 10% omhoog. Daarna weer een paar kilometer van 6%. Vind ik die afwisseling prettig, of vooral vervelend? Vandaag komt het me wel goed uit, want de benen zijn niet geweldig. Ik passeer wat dorpjes, waaronder Senales. Dorpjes van niets.

Dan een mooie haarspeldenpassage, naar een stuwdam zie ik. Dat verheugt me want dat belooft een paar kilometer vrij vlakke weg. Dat heb ik goed ingeschat en ik kom weer een beetje op adem. Inmiddels fiets ik op bijna 1700 meter hoogte. Het stuwmeer kleurt bijna perfect turqoise. Aangenaam temperatuurtje nu.

De laatste drie kilometer gaat het zo’n 7% omhoog. Daar kan ik met een aardig beentempo doorheen trappen. De weg biedt uitzicht op de woeste Ötztaler Alpen. Nou ja, met een beetje fantasie dan, want de wolken hangen laag. In Kurzras vliegt een helicopter af en aan. Wat die aan zijn sleep vervoert is onduidelijk, maar het is een onrustig gedoe. Het leidt in elk geval behoorlijk af van de mooie uitzichten. Ik fiets door totdat de weg eindigt bij een parkeerplaats en rij vervolgens weer terug naar het café-restaurant waar de overige heren al even aan de koffie zitten.

Zij stappen weer op, ik bestel een grote cola, en wacht op de laatste man van onze groep. Als die ook boven is, trek ik mijn armstukken, mijn windstopper en een regenjasje aan – het is inmiddels fris en het spettert een beetje – en stap weer op de fiets.

De afdaling is snel. Het asfalt is uitstekend, en de bochten zijn overzichtelijk. In Naturns is het warm en klam.

Val Senales is vanwege zijn lengte en hoogteverschil niet te onderschatten, maar het is een mooie, weldadig rustige klim. Een erge berg, maar niet heel erg.

(Meer info over deze klim: CyclingUp)