Fietslandschappen 1: Europoort

Ik kom uit Vlaardingen. In mijn jeugd blies de overwegend zuidwestenwind de walmen van de chemische industrie aan de overkant van de Nieuwe Waterweg de stad en ons huis in. Het roet kleefde aan de ramen en de waslijnen. We wisten niet beter.

Toen ik 10 jaar was, verhuisden we van onze kleine jaren 50 arbeiderswoning naar een vijfkamerwoning op de tiende verdieping van een dertien etages tellende galerijflat. Vanuit ons huis had je een geweldig uitzicht over Rotterdam, Midden-Delfland en Europoort. Wat zal ik zeggen? Een afwisselend landschap.

Op mijn 18e kocht ik mijn eerste racefiets. En ik begon te fietsen door het landschap dat ik tot dan toe vooral van boven had gekend. Ik ging studeren en verhuisde na een paar jaar naar Utrecht. Inmiddels, 37 jaar later, woon ik alweer enige tijd in Den Haag en fiets ik opnieuw door dat landschap. Midden-Delfland, Westland, Rijnmond. Het is op sommige plekken drastisch veranderd, op andere plekken niet of nauwelijks.

Een vast punt in mijn fietsrondjes is de Maeslantkering bij Hoek van Holland. Bij deze in 1997 gebouwde stormvloedkering is een uitzichtpunt aangelegd, een heuveltje van zo’n 20 meter hoog. Twee weggetjes voeren naar de top. De keuze bestaat uit een 350 meter lange geleidelijke klim (17 hoogtemeters, reken zelf het stijgingspercentage uit) over een brede strook asfalt, of het half zo korte, en dus twee keer zo steile klimmetje aan de Nieuwe Waterwegzijde, over een smaller fietspaadje. Ik heb een voorkeur voor het tweede klimmetje, sprintend omhoog, uit het zadel. De ‘Maeslantschans’ is populair onder wielrenners uit de streek. Het is namelijk de perfecte plek voor een heftige intervaltraining. Linksom of rechtsom. Op en neer en op en neer, en dat vijf, zes, zeven keer achter elkaar. En dan boven uithijgen, hartslag 175, een banaantje pellen, de nostalgische chemische dampen opsnuiven en genieten van het schitterende uitzicht op Europoort.

(Verschenen in Geografie 25/1, januari 2016)