Erge bergen 2: Brocken

Zaterdag 25 september 2010. Vandaag staat het hoofddoel van ons driedaags fietsweekend op het programma. De Brocken, de hoogste berg van de Harz, midden in Duitsland. De top van de Brocken ligt op 1142 meter, de klim begint op 480 meter in het dorpje Elend. Nomen est omen.

De vrijdag ervoor reden we de hele dag om de regenbuien heen, maar vandaag zouden we nat worden, heel erg nat. En koud, heel erg koud.

Vanaf onze overnachtingsplaats Clausthal-Zellerfeld klimmen we gestaag naar de 800 meter, en ik denk: “dat valt best mee”. Het regent weliswaar en veel warmer dan 8-9 graden is het niet, maar de benen voelen goed, ook al rijd ik achteraan ons groepje van zes. Na 45 kilometer fietsen zijn we evenwel weer tot onder de 500 meter afgedaald. En afdalen in regen en kou is geen pretje.

De Brocken is een vreemde berg. Hij is weliswaar niet zo hoog, maar de helft van het jaar ligt er sneeuw. 300 dagen per jaar mist het er. Gemiddelde jaartemperatuur op de top: 3 graden. Vanwege de extreme klimatologische omstandigheden ligt de top boven de boomgrens. Dit alles had ik op verschillende websites gelezen in mijn voorbereiding op het fietsweekend.

Het aardige van de Brocken is dat je er op drie manieren boven kunt komen: per fiets, wandelend en per stoomtrein! Auto’s zijn verboden. De stoomtrein is een ware toeristische attractie, en vervoert dagelijks duizenden dagjesmensen: ouderen, gezinnen met kleine kinderen.

De Brocken betekent ruim 650 meter klimmen. En dat over een kilometer of 13 vanaf het dorpje Elend. Moet kunnen, zou je zeggen. De Brocken begint ook heel vriendelijk, met uitstekend asfalt en een procentje of 3-4-5. Maar vanaf de kruising met het spoor begint de ellende: beroerd asfalt. Veel gaten en bobbels, waardoor het lastig is om je geconcentreerd een weg naar boven te zoeken. Bovendien wordt de Brocken vervelend steil: 8-9-10 procent, zo vermeldt mijn tellertje. Staand klimmen is nauwelijks te doen, zittend klimmen is lastig. Niet alleen de hobbels en bobbels in de weg nopen tot vervelend manoeuvreren, ook de enorme hoeveelheid wandelaars lopen behoorlijk in de weg. Nadeel van het voordeel dat de weg verboden is voor auto’s. Je wordt wel af en toe aangemoedigd. Ook word je als fietser onderweg door bordjes uitstekend op de hoogte gehouden van je vorderingen: 700 m ü M., 800 m ü M, etc. Een mooie check voor mijn feilloos werkende hoogtemeter.

Boven is het slechts 4 graden. Het mist, hoe kan het ook anders. Het restaurant op de top, een soort Oost-Duitse gaarkeuken met een uitstekende goulashsoep op het menu, zit vol met wandelaars en treintoeristen. Verkleumd, doorweekt en uitgewoond moet ik op mijn wielerschoenen de gladde granieten trappen zien af te dalen. Gelukkig vinden we nog ergens een plekje aan één van de vele lange tafels.

Na een uurtje gaan we weer. Een beetje opgewarmd, maar nog steeds nat. En dan begint de ellende pas echt. Een verschrikkelijke afdaling, met al die hobbels, gaten en wandelaars. Mist, kou en motregen. Mijn verkleumde vingers klemmen zich vrijwel continu om mijn remmen heen. “Hij daalt als een oud wijf”, zou Mart Smeets zeggen, en zo is het. Mijn volcarbon fiets stuitert over de weg, en ik ben heel erg opgelucht wanneer ik zonder ongelukken het spoor weer oversteek en het normale asfalt bereik. Een paar minuten later zoef ik weer door Elend.

De rest van de dag regent het. En regent het. Eindpunt Seesen. Dagafstand 129 kilometer, 2100 hm. ’s-Avonds veel vlees en bier. Een dag om nooit te vergeten.

****

De Brocken: ondanks alles een aanrader. Tip: doe hem in voorjaar of nazomer, op een doordeweekse dag, ’s-ochtends of ’s-avonds. (Meer info over deze klim: CyclingUp)