Dexamethason

In mijn pillenpakket zit ook Dexamethason. Eén tablet, op de dinsdagochtend van mijn chemo-infusie. Een sterk corticosteroïde, zeggen ze. Ondersteunt de werking van de chemo-medicatie, zeggen ze.

Maar Dexamethason is de Satan. Echt. Niet zomaar een duiveltje met een riek, nee, dit is de full-blown Beëlzebub in tabletvorm. Het werkt als speed. Overdag ben ik scherp. Al mijn zintuigen op standje jachtluipaard. Ik ruik dat de buurvrouw op nummer 38 een nieuwe wasverzachter gebruikt. Ik hoor een hond in Spanje blaffen. Mijn vingers gaan als een bezetene over het toetsenbord, ik ben zo productief dat ik een mail tik naar mezelf om mezelf te bedanken.

Maar dan komt de nacht. De nacht waarin slapen een belachelijk concept is. Ik lig in bed en doe alsof. Ogen dicht, dekbed over me heen, maar ondertussen… chaos. Ik denk aan alles. Aan de kleur geel. Aan hoe een ananas aan een boom groeit. Aan of ik niet per ongeluk iemand heb beledigd in 2009. Ik draai me om. Ik woel weer terug. Ik kijk op mijn horloge. Eén uur, hartslag 84. Drie uur, hartslag 78. Waarom? Omdat Satan mij vasthoudt en in mijn oor fluistert: “Denk nog even aan de belastingaangifte en aan dat rare kuchje dat je vanochtend had.”

Pas als de zon opkomt, word ik weer een mens. Hartslag onder de 70. Nog steeds te hoog, maar vooruit. Ik sta op. Doodmoe. Ik neem me voor om in de middag te slapen. Ik doe het niet. Te eigenwijs.

En dan mijn gezicht. Rood. Alsof ik drie uur lang op de BBQ heb gelegen. “Je ziet er gezond uit!” zegt iemand. Ik overweeg moord. Ook zo’n fijne bijwerking, een kort lontje.

Maar goed. Vannacht slaap ik vast weer normaal. Morgen is alles hersteld.