Uitstel

Een kink in de kabel. Een vervelende kink zelfs, want de chemokuur die ik maandag zou ondergaan wordt uitgesteld. Met minstens een week. Dat heeft twee redenen. De eerste is dat ik op het moment flink verkouden ben en heel veel last heb van kriebelhoest. Er moet worden uitgesloten dat ik een vervelend en risicovol virusje te pakken heb.

De tweede reden is wat mij betreft wat zorgelijker. Het bloedonderzoek van anderhalve maand geleden gaf een verhoging van een bepaalde waarde te zien, hetgeen erop kan duiden dat de ziekte nog niet geheel is bedwongen of zelfs weer de kop opsteekt. Het bloedonderzoek van gisteren moet daar uitsluitsel over geven, maar het resultaat daarvan hoor ik pas volgende week vrijdag. De rest van mijn bloedwaarden waren overigens uitstekend.

De volgende scenario’s zijn nu denkbaar: 1) die bloedwaarde is (weer) in orde of in elk geval voldoende om de chemokuur en stamceltransplantatie door te zetten, maar dan dus pas een week later; of 2) die bloedwaarde is niet in orde, of zelfs verslechterd, waardoor kan worden besloten het behandeltraject aan te passen, met mogelijk weer enkele kuren die maanden kunnen duren. Daar zit ik niet bepaald op te wachten.

Dat geeft niet alleen een grote onzekerheid die een week zal duren, ik maak me er grote zorgen over. Het is niet alleen lastig om me neer te leggen bij de huidige situatie, maar ook spelen allerlei vervelende scenario’s op korte en lange termijn door mijn hoofd en daar kan ik mezelf waarschijnlijk helemaal gek mee maken.

En dat terwijl ik me vorige week nog zo goed en relatief fit voelde en ik zowel fysiek als mentaal klaar was voor de chemokuur. Maar die fitheid lijkt te zijn aangetast – ik voel dat aan alles – en de vraag is of dat door de verkoudheid komt of door de ziekte.

Kortom, soms gaat het goed, en soms een stuk minder. Voorlopig is het even behoorlijk ruk. Ik kan er niks anders van maken. Als ik gelovig was, zou ik de rest van de week bidden.