Even normaal

***

Vandaag was het heel even lente. Het werd al een week aangekondigd dat het vandaag aardig weer zou zijn, en stiekem speelde ik met het idee om een stukje te gaan fietsen. Op de racefiets.

Bij mijn fysiotherapeut peilde ik afgelopen dinsdag of dat verstandig was. Hij keek bedenkelijk. Alles moet gericht zijn op herstel. Overmatige inspanningen moeten worden vermeden, zo luidde zijn boodschap.

Het plan was echter niet uit mijn hoofd te praten. Al nam ik zijn woorden ter harte: niet te lang, niet te ver, en heel rustig.

Zo bedacht, zo gedaan. Gaby ging mee, om me een beetje in te tomen.

Er stond een vieze zuidenwind, kracht vier. Ik had bedacht mijn hartslag niet boven de 130 te laten komen, maar windje tegen, duintje op werd die limiet echter af en toe overschreden. Maar geen paniek, alles ging goed. Ik voelde me prima.

Ik moest soms zelfs de neiging onderdrukken even gas te geven. Ik voelde dat het kon, maar ik wist dat het niet verstandig zou zijn. Dus ik deed het niet.

We fietsten naar Hoek van Holland, en van daaruit naar Naaldwijk, voor een korte lunchstop bij Gaby’s ouders. Vervolgens windje mee naar huis.

Het was fijn, het leven leek even normaal.