Stamceloogst

In maart onderga ik een – sorry voor de technische termen in dit stukje – autologe stamceltransplantatie. Een autologe stamceltransplantatie is een behandeling waarbij stamcellen van de patiënt zelf worden gebruikt om het beenmerg en het bloed te herstellen na intensieve chemotherapie of bestraling bij de behandeling van bepaalde vormen van kanker, zoals bij mij de ziekte van Kahler.

Die stamcellen zitten in het beenmerg en moeten eerst van het beenmerg naar het bloed worden verplaatst. Gemobiliseerd, heet dat. Daartoe moet ik mezelf vanaf vandaag gedurende vijf dagen twee maal per dag injecteren (in de buik) met een medicijn dat daarvoor zorgt. Van de enorme bijsluiter bij de injectiespuiten word ik niet vrolijk. Belangrijkste mogelijke bijwerking: pijn in de botten. Remedie: hoge doses paracetamol. Nou ja, vooruit, als dat alles is.

Op maandag 30 december volgt dan een bloedonderzoek of die mobilisatie is geslaagd en mocht dat zo zijn dan word ik meteen voor een uur of vier tot zes aan de machine gelegd. In beide armen een infuus, een uitgang en een ingang, en daartussenin dus die machine. Ook hier is een mooie term voor: hemaferese.

Die hemafarese-machine filtert de stamcellen uit mijn bloed. Die worden vervolgens opgeslagen (ingevroren), om in maart weer, na een fikse chemokuur (fijn vooruitzicht), aan mijn bloed te worden teruggegeven. Vervolgens moeten die stamcellen vanuit het beenmerg weer nieuwe bloedcellen produceren. Een dergelijke autologe stamceltransplantatie zou de kans op langdurige remissie van mijn ziekte moeten verhogen. Tot zover de theorie, tot zover de truc.

Maar goed, wat kan ik doen in die uren aan de machine? Niet veel, de vraag is of ik met mijn handen bij elkaar kan komen zodat ik wat kan lezen, of mijn telefoon kan bedienen om wat podcasts te luisteren. De hemaferese schijnt overigens vermoeiend te zijn dus wellicht kan ik een paar uurtjes slapen.

Nu maar hopen dat in één sessie voldoende stamcellen kunnen worden ‘geoogst’. Anders ben ik ook op oudejaarsdag de pineut. Want ik eet die dag liever een aantal oliebollen dan dat ik weer een halve dag in het ziekenhuis aan die machine lig.