Confrontatie

De afgelopen dagen had ik het zwaar. Het was prachtig herfstweer, windstil en lekker fris. Ideaal weer om heerlijk ver te fietsen. Maar dat gaat dus al enige tijd niet. Frustrerend.

Wandelen, dat gaat wel. Zo waren we afgelopen week een paar dagen in Zuid-Limburg en daar kun je prachtig wandelen. Op woensdag wandelde ik met Gaby vanaf Noorbeek een rondje van negen kilometer door de Voerstreek. Het was grijs en stil en de uitzichten waren prachtig. Al was het flink hijgen als de weg maar enigszins omhoog liep. Vanaf Sint-Martens-Voeren ging het pad zelfs vrij steil omhoog, en dat betekende dat ik om de honderd meter even moest pauzeren om uit te hijgen. Het was bijzonder confronterend.

Op donderdagochtend ging ik in mijn eentje op pad, de anderen (we waren met zijn vieren) gingen een rondje fietsen. Het was een zonovergoten ochtend. Ik parkeerde de auto in Vijlen en wandelde door de velden naar het Vijlenerbos. Ook hier ging het pad omhoog en moest ik af en toe even stoppen. Bij boscafé Het Hijgend Hert pauzeerde ik even. Tijd voor een warme chocomel en een stuk kersenvlaai. Vervolgens liep ik met een ommetje langs de bosrand terug naar Vijlen. Wat zal het zijn geweest, zeven kilometer?

Het was prachtig, maar ook een beetje eenzaam. Was ik maar weer fit, want negen of zeven kilometer wandelen is natuurlijk prima, maar de volgende keer dat ik in Zuid-Limburg ben, zal dat toch echt op de fiets zijn, voor een rondje van 80-100 kilometer. Gezien mijn huidige beroerde fysieke staat van zijn is dat echter voorlopig nauwelijks voorstelbaar.

Optimisme is de opdracht.