Natte jojo

Van strak naar pudding, en hopelijk weer terug

Eind juli was ik bijna op ‘klimgewicht’: 79 kilo. Een beetje laat, maar vooruit. In het weekend voordat ik in het ziekenhuis belandde ging er nog wat af, vanwege veel braken en nauwelijks nog eten. Superstrak en ‘droog’ lag ik bij de hartkatheterisatie. Ik zag er goed uit, althans vond ik zelf. Even afgezien van mijn verder beroerde fysieke staat van zijn natuurlijk.

Zowel op de hartbewaking als bij interne geneeskunde en hemathologie werd ik aan het infuus gelegd: er werd per dag drie liter water met weet ik veel wat mijn systeem ingepompt en in aanvulling daarop moest ik minstens twee liter vocht per dag tot mij nemen in de vorm van water, limonade, appelsap en alles waar ik maar zin in had. Dit allemaal bedoeld om de boel goed door te spoelen en mijn bloedwaarden (calcium) en nierfunctie weer een beetje op orde te krijgen. Helaas geen Rochefort 6 de komende tijd.

Resultaat van deze ingrepen: er ging meer vocht in dan uit en op donderdag woog ik inmiddels bijna 86 kilo! Ondertussen was ik (gelukkig maar) ook weer flink aan het eten, zeg maar bunkeren geslagen. Dus dat had ook nog wat kilo’s toegevoegd. 86 kilo, man, zo zwaar was ik nog nooit geweest. Mijn buik was getransformeerd van strak en slank tot een afzichtelijke pudding van blubberend vel.

Er werd ingegrepen, de infuushoeveelheid werd beperkt tot 1 liter per dag en ik kreeg na een paar dagen wat plasmedicatie. Dat hielp. Mijn gewicht liep weer terug naar 84, en vanochtend op de thuisweegschaal naar 81,7. De puddingbuik is nog niet weg, maar het gaat de goede kant op. Op naar de juiste gewichtsklasse.

Maar waartoe? Geen idee, want voorlopig gaat er niet worden geklommen op de fiets, als ik in de komende weken überhaupt aan fietsen zal toekomen.

Maar goed, het oog wil ook wat.