Gedwongen pauze

De laatste weken voelde ik mij niet goed. Weinig energie, soms heel moe, en op de fiets was ik niet vooruit te branden en had ik een wat ongemakkelijk gevoel met diep ademhalen. Druk op mijn borst, en ik kreeg mijn ademhaling en hartslag niet goed onder controle. Het leek wel of ik in drie weken tijd tien jaar ouder ben geworden.

Vorige week heb ik dus maar eens mijn bloed laten checken. Daaruit kwam vrij weinig. Ik ben toen doorverwezen naar de cardioloog. Na een echo van het hart en een hartfilm (ECG), zowel in rust als tijdens een inspanningstest op de fiets, blijkt dat het helemaal niet goed zit.

Alles wijst op een vernauwing van een kransslagader. Waar komt dat vandaan? Teveel paprikachips gegeten? Hoe dan ook, de cardioloog achtte het dusdanig acuut dat hij wil dat ik zo snel mogelijk bij het ziekenhuis terecht kan voor een hartkatheterisatie. Dan kunnen ze hopelijk meteen de boel verhelpen.

Ondertussen zit ik aan de bejaardenmedicatie: een hartslagverlager, een bloedverdunner en een cholesterolverlager. Gezellig. Hard fietsen mag ik voorlopig niet. Sex ook niet, dus dat is wel lekker rustig… Ook mijn consumptie van paprikachips en bier zet ik voorlopig even op een laag pitje.

In alle domeinen van mijn leven, sta ik dus plotseling even op pauze. Ik ben opeens patiënt en even geen fietser meer. Dat is niet alleen frustrerend maar voelt ook onrechtvaardig. Bovendien is het nog maar de vraag of het geheel dusdanig kan worden opgelost dat ik over enkele maanden weer vol vertrouwen in mijn lijf en met volle energie op de fiets kan stappen en lekker door kan trappen. Die onzekerheid is gekmakend.

In een serie van korte blogs zal ik van dit proces verslag doen.