Sparta, naar vóóre!!

Ik beken het maar meteen. Ik ben dit weekend vreemdgegaan.

We waren met ons gezin een weekend in Zeeuws-Vlaanderen. Het was een familieweekend. Mijn schoonouders hadden hun fietsen meegenomen. En die fietsen, dat waren e-bikes.

Op zondagmiddag ging ik met mijn schoonvader een stukje fietsen. Op de e-bike van mijn schoonmoeder dus. Een damesmodelletje van Sparta. Het zadel werd op de juiste hoogte gezet en we konden gaan.

Ik had nog nooit op een e-bike gezeten, dus ik had geen idee. De Sparta had een stuk of zeven versnellingen en drie niveaus van trapondersteuning. Ik zette hem in standje 1, en daar gingen we.

Het waaide een beetje, maar daar merkte ik weinig van. Rechtop zittend en rustig malend reden we moeiteloos 25 km/u. Bij de eerste de beste dijk zette ik hem in standje 2. Gewoon, omdat dat kon. Kracht zetten was niet meer nodig. Ik werd door de elektromotor naar boven geduwd. Het was een verbijsterende en tegelijkertijd op de lachspieren werkende ervaring. Aan het rechterhandvat kon je draaien, voor even wat extra vermogen.

Daar reed ik dan, op een seniorenfiets, tussen alle andere senioren, op die winderige fietspaden in Zeeuws-Vlaanderen. Het was louterend.

Maar wat vind ik – als fietser – daar nou van, van zo’n e-bike? Ik kan nu twee kanten op redeneren. Als sportieve fietser is zo’n e-bike natuurlijk uit den boze. Je fietst immers om het lichaam te sterken, om moe te worden, om de elementen en het landschap te trotseren. Om jezelf uit te dagen en te verbeteren. Om op eigen kracht boven te komen.

Aan de andere kant: wil een fietser – als reiziger – niet juist van het landschap genieten, geen last hebben van de wind of van hoogteverschillen, maar gewoon lekker buiten zijn en toch een beetje bewegen?

Toen ik in juni op de klim naar de Passo Coe al zwoegend, hijgend en kwijlend naar boven worstelend werd voorbijgezoefd door een man op een e-mtb gingen mijn ogen open. Wijd open.

Ik ben dit weekend vreemdgegaan en ik beken het maar meteen: het was heerlijk.