Wil je het totale genieten?

Er zijn momenten die je nooit meer vergeet. IJkpunten in een mensenleven. De geboorte van je eerste kind bijvoorbeeld. Heftige emoties.

Ook op de fiets komen zulke momenten voor. Afgelopen juni bijvoorbeeld. Op de tweede dag van mijn week in Zwitserland. Plaats van handeling: de Albulapass(26 km, 1400 hm).

De Albulapass is een kreng. Maar de benen zijn redelijk tot goed. Bovendien heeft het de nacht daarvoor gesneeuwd. Het landschap is daardoor betoverend mooi en wordt naarmate ik hoger kom steeds witter. Ik klim en ik geniet. Ik geniet van het  klimmen, ik geniet van het afzien en ik geniet van het genieten.

Als ik boven op de pas aankom ben ik euforisch. High zelfs, al lijkt het een wat flauwe woordspeling. Vijf mannen staan me grijnzend en waarderend op te wachten. “Goed gedaan!” High fives.

In de berm ligt dertig centimeter sneeuw. Ik plant mijn fiets in de sneeuw tegen het pasbordje en pak mijn telefoon om er een foto van te maken. Ik kijk op het beeldscherm en zie één voor één quasi-urgente mailtjes van mijn werk binnendruppelen. De euforie slaat om in diepe walging. Een misselijk gevoel kruipt in me naar boven. Ik weet niet hoe gauw ik in mijn ‘instellingen’ mijn mail uit moet schuiven, en probeer me weer te concentreren op het witte, woeste landschap om mij heen. Het duurt even, maar het lukt.

Luikje open, luikje dicht. Ik kan dat.

Toch een belangrijke les geleerd. Want wil je het totale genieten? Zet dan je mail uit.