Strava is de Satan

Toen ik begin dit jaar overging van een ouderwetse mobiele Nokia naar een smartphone, was Strava de allereerste app die ik er op zette. Leek me leuk.

Het is ook leuk. Je kunt je eigen fietsrondjes vastleggen, je prestaties vergelijken met die van anderen en jezelf proberen te verbeteren. Vooral dat laatste is aardig, want me meten met andere Strava-gebruikers is natuurlijk onbegonnen werk. Daar ben ik veel te traag en sukkelig voor.

Toch wil ik enkele kanttekeningen plaatsen bij Strava. Hier komen ze:

1. Strava is onnauwkeurig. Strava volgt je via je GPS-ontvanger van je telefoon. Prima. Het gaat evenwel verkeerd met de onderliggende kaarten. Die deugen niet. Althans niet waar het de hoogteprofielen van deze kaarten betreft. De afwijkingen met mijn eigen – zeer nauwkeurige – hoogtemeter op mijn fietscomputer zijn te groot, en altijd te optimistisch. Niet serieus te nemen dus.

2. Strava = sociale media = wildgroei. Iedere Strava-gebruiker kan segmenten definiëren. Dat leidt tot een enorme brei van korte, lange en – dat vooral – elkaar overlappende stukken fietsroute. Geen touw meer aan vast te knopen. Van de samenvatting van je fietsrondje word je vervolgens horendol. De bomen en het bos.

3. Strava leidt tot neurotisch gedrag. Om geen al te lullig figuur te slaan bij je volgers zul je je gemiddelde snelheid van je fietsrondje zo hoog mogelijk willen opvoeren. Dat betekent Strava aanzetten, snel je telefoon in je zak proppen, en snel wegrijden. Vervolgens wil je gedurende je fietsrondje zo hard als mogelijk blijven rijden. Dat kan gevaarlijk zijn. En als je weer thuis komt, gauw je mobieltje uit je zak halen, en op de stopknop van Strava duwen. Dan pas je helm afzetten.

Het streven naar een hoge gemiddelde snelheid heeft overigens iets zieligs. De gemiddelde snelheden bij het WK tijdrijden voor mannen en vrouwen – zelfs van de allergrootste sukkels – doen mijn eigen opgetogenheid over een gemiddelde van boven de 30 km/u in elk geval wat meelijwekkend overkomen.

Dan maar streven naar een PR op een van te voren bepaald wegsegment. Maar ook daar ligt een teleurstelling op de loer. Of kun je jezelf voor de gek houden. Zo reed ik ergens in de zomer het stuk duinfietspad van het Schelpenpad bij Monster tot Kijkduin constant boven de 40 km/u. Kunst, iedereen kan hard fietsen met windje mee. Toen ik thuiskwam bleek evenwel dat Strava me onderweg had verlaten. Vanwege een gebrekkige gps-verbinding.

Dat PR heb ik evenwel afgelopen maandag geheel op eigen kracht lekker scherp gezet.