In memoriam Jean Nelissen

Tour de France 1980. De laatste Tour die door een Nederlander werd gewonnen: Joop Zoetemelk.

Maar bijna was dat nog fout gegaan. Althans, voor Joop, want Hennie Kuiper, mijn held, werd in die Tour tweede, dus als Joop … enfin, Joop mocht van geluk spreken.

Wat was het geval? In één van de laatste Alpenetappes maakte ploeggenoot Johan van der Velde, die Joop over de Alpen sleurde, een plotselinge beweging met zijn stuur, waardoor Joop Zoetemelk tegen zijn achterwiel reed en viel. Paniek in Nederland, grote paniek bij Mart Smeets en Jean Nelissen.

Niemand van de overige renners wilde profiteren van deze ongelukkige valpartij. Dus er was niet zoveel aan de hand, zagen wij kijkers thuis. Joop werd weer bij het groepje favorieten gebracht en klom weer verder.

Maar Jean Nelissen verdronk in zijn paniek en was de weg volkomen kwijt. Vijf minuten na het incident begon hij verbijsterd te schreeuwen: “HIJ VALT WEER! JOOP VALT WEER!”, met die Limburgse tongval van hem. De Franse regisseur had het incident voor de tv-kijkers herhaald.

In De Renner vertelt Tim Krabbé de klassieke anekdote over Barend Barendse, in de jaren vijftig de Nederlandse radioverslaggever in de Tour. Barendse had van de regisseur te horen gekregen dat Pfimlin was gevallen, en riep terug “aan namen heb ik niets, rugnummers moet ik hebben!”. Pfimlin was toen premier van Frankrijk.

Wat mij betreft valt het commentaar van Jean Nelissen in dezelfde klassieke categorie.

Arme Jean.

(Een jaar geleden, op 1 september 2010, overleed Jean Nelissen)