Hardlopers zijn doodlopers

Hardlopen: ik heb het altijd verschrikkelijk gevonden. Ontelbare Cooper-testen in mijn jeugd, op school en op de winterse tennis- annex conditietrainingen, ik vond ze allemaal afschuwelijk.

Hardlopen is belastend voor je spieren en gewrichten. Hardlopen doet pijn, en dat al na enkele minuten. Een kwestie van gewenning, zeg je? Ik betwijfel het. Moet je maar eens naar hardlopers of joggers kijken. Daar straalt het ongemak en de pijn vanaf. Toch zijn er veel mensen ongeneeslijk aan verslaafd. Ze trainen voor marathons, ze lopen marathons of nog verder. Ik heb het nooit begrepen.

Als fietser hou ik natuurlijk ook van afzien, van uren op de fiets zitten, uitgeput thuiskomen, en dan heerlijk uitrusten en herstellen. Maar het afzien op de fiets is een ander afzien dan bij het hardlopen.

Weet je wat het fundamentele verschil is: afzien op de fiets is vrolijk lijden, hardlopen is chagrijnig lijden. Tijdens georganiseerde fietstoertochten en cyclo’s wordt gelachen, altijd, ondanks de grote afstanden en/of het grote aantal hoogtemeters en daarmee het grote aantal uren op de fiets. Altijd wordt er gelachen, de grondhouding is er een van plezier. Bij het lulligste prestatieloopje van 10 kilometer daarentegen wordt al pijn geleden, kijk maar naar die vertrokken gezichten. Er straalt werkelijk geen enkel plezier van uit.

Hardlopen is zwaar, zeker, maar ik heb geen ontzag voor hardlopers. Dat chagrijnige gedoe, ik verbaas me daar vooral over.

Het schijnt dat hardlopers gemiddeld een stuk hoger zijn opgeleid dan wielrenners. Een fascinerend feit. Wel hoger opgeleid, maar ook een stuk dommer. Ik bedoel, met dat pijnlijke gedraaf en vreugdeloze gestrompel.

Komend weekend in Den Haag: de City-Pier-City-loop. Ga kijken en huiver.